RE-culture 4
«ART-NON ART | ΤΕΧΝΗ-ΜΗ ΤΕΧΝΗ»
Σκαγιοπούλειο Κέντρο – Αγορά Αργύρη – Πρώην Δημοτικά Λουτρά, Πάτρα
21 Οκτώβρη – 9 Δεκέμβρη 2016
Τo ωράριο των εκθεσιακών χώρων είναι:
Σκαγιοπούλειο Κέντρο: 11:00-14:00 & 18:00-21:00 καθημερινά,
Αγορά Αργύρη: 10:00-14:00 & 18:00-21:00 καθημερινά,
Πρώην Δημοτικά Λουτρά: 10:00-13:00 & 18:00-21:00 καθημερινά εκτός Κυριακής.
ΞΕΝΑΓΗΣΕΙΣ
Oι ξεναγήσεις θα διαρκούν 30-45 λεπτά.
Αγορά Αργύρη: Σάββατο:18:00-20:00 & Κυριακή:11:00-13:00 & 18:00-20:00
Σκαγιοπούλειο: Σάββατο:11:00-13:00 & 18:00-20:00 & Κυριακή: 11:00-13:00 & 18:00-20:00
Πρώην Δημοτικά Λουτρά: Σάββατο:11:00-13:00
Ξεναγήσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα για σχολεία, οργανωμένες ομάδες ενηλίκων και παιδιών μπορείτε να επικοινωνήσετε στο τηλέφωνο: 6971796355 καθώς και στο email workshops.artinprogress@gmail.com
To RΕ-culture 4 έχει σαν γενικό πλαίσιο τον τίτλο Τέχνη-Μη Τέχνη (ArtNonArt). Σε μια εποχή όπου σχεδόν τα πάντα επιτρέπονται στην καλλιτεχνική διαδικασία αυτός ο τίτλος δεν σημαίνει αναγκαστικά πολλά πράγματα. Όταν σήμερα ό,τι και να εκθέσει ένας καλλιτέχνης σε έναν χώρο τέχνης, όσο ακραίο ή περίεργο είναι αυτό, δεν μπορεί παρά να γίνει αντιληπτό ως έργο τέχνης, τότε πραγματικά λίγα πράγματα μπορούν να μείνουν εκτός θέματος. Το RΕ-culture 4 επιλέγει να διερευνήσει περιοχές της καλλιτεχνικής δραστηριότητας που παραμένουν αδιευκρίνιστες, ανήσυχες, αχαρτογράφητες. Έτσι σ’ αυτή τη διοργάνωση θα φιλοξενηθούν εκθέσεις που αφορούν στην Ανώνυμη τέχνη, την τέχνη των ψυχικά ασθενών, ανασκοπήσεις της ελλαδικής ΠοπΑρτ και Ψυχεδέλειας, αφιερώματα στο Γκράφιτι και τις πιο προκεχωρημένες περιοχές της μεντιατικής τέχνης.
Μια από τις κύριες προθέσεις του RΕ-culture 4 είναι να λειτουργεί εκπαιδευτικά και σε αλληλεπίδραση με την κοινωνία. Έτσι στην επόμενη διοργάνωσή του θα φιλοξενήσει μια σειρά από παράλληλες δράσεις, εργαστήρια, σεμινάρια, συνέδρια και ομιλίες, που σκοπό έχουν να μυήσουν το κοινό σ’ αυτά τα ζητήματα, να συνδέσει τα πανεπιστήμια με την πόλη και την τοπική κοινωνία, να δώσει τον λόγο στους ανθρώπους της τέχνης, να προκαλέσει συζητήσεις, να παρουσιάσει, αν είναι αυτό δυνατόν, κάθε διαφορετική άποψη πάνω στα θέματα.
Καλλιτεχνικός διευθυντής: Θανάσης Μουτσόπουλος.
Ενότητα: Τέχνη του Περιθωρίου
1.Ανώνυμη Τέχνη
Επιμέλεια έκθεσης: Χαρά Μπαρνασά
Αναρίθμητα έργα τέχνης αλλοτινών εποχών, οι λαϊκές τέχνες, κορυφαία και ήσσονα αρχιτεκτονήματα, παλαιότατες τοιχογραφίες και η σημερινή τέχνη του δρόμου —όλα αυτά παραμένουν και θα παραμείνουν ανώνυμα. Ωστόσο όλο και περισσότερα έργα τέχνης αποδίδονται σε κάποιον καλλιτέχνη ή κάποιο εργαστήριο, ενώ παράγεται αστείρευτη πληθώρα έργων σύγχρονης τέχνης που φέρει κάποια υπογραφή. Πληθώρα έργων τόσο μεγάλη που ακόμη και πολλά ενυπόγραφα έργα είναι από δημιουργούς για τους οποίους δεν γνωρίζουμε τίποτε άλλο εκτός από το όνομά τους, και άρα βρίσκονται τρόπον τινά εγγύτερα στην ανωνυμία παρά στην επωνυμία. Καμία βεβαιότητα δεν υπάρχει εάν η πλειονότητα της συνολικής παγκοσμίως τέχνης είναι ανώνυμη ή επώνυμη. Το σίγουρο είναι ότι η επωνυμία αυξάνεται ραγδαία και αποκτά μεγαλύτερο αξιακό εκτόπισμα στη νεώτερη ιστορία της τέχνης και του πολιτισμού.Τα ανώνυμα έργα αποστατούν από τη σύγχρονη πολιτισμική τάση για κατάταξη και καταγραφή. Απέναντι σε όλη την αβυσσώδη πληροφόρηση, στην απύθμενη αρχαιολογία των πάντων και στη μιντιακή περιφορά όλου του μητροπολιτικού βίου, τα ανώνυμα αντικείμενα στέκουν αινιγματικά και απρόσιτα, ίσως με κάποια υπεροψία, η οποία τελικά ίσως να τους προσδίδει και την πιο εσωτερική αισθητική τους σημασία. Η συλλογή ανώνυμης μοντέρνας και σύγχρονης τέχνη είναι ακόμη ίσως η μεγαλύτερη δεξαμενή τέχνης, που δεν υπόκειται στον καλλιτεχνικό θεσμό.
2.Η τέχνη των απ’ έξω: από το περιθώριο στην ισοτιμία
Επιμέλεια έκθεσης: Παναγής Κουτσοκώστας & Τατιάνα Δήμου
Στο πλαίσιο του εικαστικού φεστιβάλ RE-сulture 4, η έκθεση για την τέχνη του περιθωρίου και την τέχνη των ψυχικά ασθενών, καταλαμβάνει τον ζωτικό της χώρο. Τα έργα που περιλαμβάνονται στη συγκεκριμένη έκθεση αποτελούν μικρό μόνο μέρος της πλούσιας και ενδιαφέρουσας συλλογής του ψυχιάτρου και εικαστικού Παύλου Βασιλειάδη, την οποία ευγενικά παραχωρεί για τις εκθεσιακές ανάγκες του φεστιβάλ. Η έκθεση δεν έχει σκοπό να παρουσιάσει απλώς το ιστορικό εξέλιξης της μοναδικής αυτής συλλογής, ούτε και φυσικά κάποιο αμιγώς ιστοριογραφικό ή μορφολογικό περιεχόμενο ή προσανατολισμό. Εξάλλου, μία τέτοια αναφορά θα ακύρωνε τους στόχους και τις επιδιώξεις του φεστιβάλ στο σύνολό του. Επιπλέον, η συγκεκριμένη έκθεση δεν λαμβάνει δογματικά τα χαρακτηριστικά που διαχωρίζουν την «τέχνη του περιθωρίου» από την «συστημική τέχνη». Με τον τρόπο αυτό, είναι πρακτικά αδύνατο και θεωρητικά εκκρεμές να αντιμετωπίσουμε τους καλλιτέχνες/ασθενείς της συλλογής Βασιλειάδη ως υποκείμενα εντελώς ανεπηρέαστα από την κυρίαρχη σκέψη και κουλτούρα με τον τρόπο που αυτό συνέβαινε στα μέσα του 20ού αιώνα, όταν δηλαδή δημιουργήθηκαν οι θεμελιώδεις αρχές της art brut. Έτσι, σε κάποιες περιπτώσεις στην έκθεση υπάρχουν έργα καλλιτεχνών/ασθενών που έχουν δεχτεί τη συστημική επιρροή σχολών καλών τεχνών πριν αυτοί να νοσήσουν ψυχικά. Τα έργα τους επιλέχθηκαν όμως να εκτεθούν, καθώς πέραν της ενεργής τους συμμετοχής στο πλαίσιο των εικαστικών εργασιών που διενεργούσε επί χρόνια ο ψυχίατρος Βασιλειάδης στη Μονάδα Πολιτιστικής Επικοινωνίας με ψυχικά ασθενείς/καλλιτέχνες, το έργο αυτών των καλλιτεχνών μεταλλάχθηκε πλήρως μετά την εμφάνιση της σχιζοφρένειας και ενσωματώθηκαν σ’ αυτό χαρακτηριστικά που σήμερα αναγνωρίζουμε και αποδεχόμαστε ως «τέχνη του περιθωρίου». Κυρίως όμως, η επιλογή αυτή έγινε γιατί το σύνολο των έργων που παρουσιάζονται στην έκθεση δημιουργήθηκαν από καλλιτέχνες που πάσχουν από σχιζοφρένεια και κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους δεν δέχτηκαν καμία εικαστική παρέμβαση, νουθεσία και εκπαίδευση στο εικαστικό τους έργο.
Θεματική έκθεση
Τέχνη και μαζική κουλτούρα
Επιμέλεια έκθεσης: Αλεξάνδρα Βασιλοπούλου & Μαρία Νικολακάκη
H διαμόρφωση τάσεων στην ελλαδική τέχνη που θα φλερτάρουν με τη μαζική κουλτούρα εξηγείται όχι μόνον από την ευρωπαϊκή και αμερικάνικη επιρροή —από την ποπ αρτ αρχικά και αργότερα, μετά τη δεκαετία του 1990, από νέες τάσεις—, αλλά και μια νέα συνειδητοποίηση για τον κόσμο της κατανάλωσης που έρχεται, επιτέλους, και στην Ελλάδα. Παράλληλα, δειλά από τη δεκαετία του 1970 και έντονα με τον νέο αιώνα, φωνές ζητούν μια αναγνώριση και ισοτιμία των «καλών τεχνών» με τις εκφράσεις της μαζικής κουλτούρας, της οπτικής (κόμικς, κινούμενα σχέδια, εμπορικός κινηματογράφος) αλλά και μη (ποπ μουσική). Τα πολυκαταστήματα Κατράντζος, Λαμπρόπουλος, Μινιόν θα είναι οι ναοί της κατανάλωσης για την Αθήνα του 1970, νέα πολυτελή καφενεία (λέγονται πλέον «καφετέριες»), μπουάτ, ντισκοτέκ, μπαρ, πιτσαρίες (η νέα τάση στο κοσμοπολίτικο φαγητό), σουπερμάρκετ (κι αυτά καινούργιο ακόμη είδος). Η πιστωτική κάρτα αρχίζει να εξαπλώνεται στην Ελλάδα. Για τις μεσαίες τάξεις αρχίζουν να ανοίγονται πρωτόγνωρες δυνατότητες. Η κατανάλωση λειτουργεί ως υπόσχεση ευτυχίας ή, όπως γράφει ο Baudrillard, «ο άνθρω- πος της κατανάλωσης διακατέχεται μόνιμα από τον φόβο μη ‘χάσει’ κάτι, οποιαδήποτε ηδονή». Για πρώτη φορά μία έκθεση ανιχνεύει το αν υπήρξε όντως μία ελλαδική ποπ αρτ (;) παρουσιάζοντας συναφείς καλλιτέχνες από τη δεκαετία του 1960 μέχρι τις μέρες μας
Ενότητα: Τέχνη και ψυχεδέλεια
Ψυχεδέλεια: η ελλαδική περίπτωση
Επιμέλεια Έκθεσης: Νεκτάριος Παπαδημητρίου
Μετά τη δεκαετία του 1960 οι ψυχοδηλωτικές ουσίες, η φιλοσοφία της Ανατολής, οι hippies και η ροκ μουσική συστήνουν μία ευρύτερη καλλιτεχνική κίνηση, που περιγράφεται με τον όρο ψυχεδέλεια. Η κίνηση αυτή δεν ήταν μονάχα μία νέα εικαστική πρόταση αλλά μία επαύξηση των ορίων της αισθητικής εμπειρίας. Η ιστορία της τέχνης θα μπορούσε να τελειώσει με την εισαγωγή του φωτός ως το κύριο αίτιο δημιουργίας εικόνων που θα είναι απεριόριστα σύνθετες και πολύπλοκες. Ο κάθε εγκέφαλος θα εξαντλεί την απειρία των εικόνων που θα δημιουργεί. Ο κάθε άνθρωπος θα είναι δημιουργός εικόνων. Όπως γράφει ο Robert Sobieszek «Η ιστορία της τέχνης τελείωσε. Το φως γράφει στο διάστημα. Η τέχνη είναι η ουρά ενός κομήτη. Ο κομήτης είναι το φως». Η έκθεση αυτή κάνει για πρώτη φορά μία επισκόπηση της ψυχεδελικής τέχνης στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 1960 έως τις μέρες μας.
Θεματική έκθεση Σεξομανία
Επιμέλεια έκθεσης: Μεγακλής Ρογκάκος
Η εικαστική έκθεση Σεξομανία εξερευνά τη σημερινή ανεξέλεγκτη ερωτική επιθυμία όπως εκφράζεται στο πρωτόγνωρο φαινόμενο της «διαδικτυακής σεξουαλικής εξάρτησης» με την ανώνυμη, και άρα απενοχοποιητική, πρόσβαση στο «κυβερνοσέξ», που αποτελεί για όλο και περισσότερα άτομα μία μορφή διαφυγής από τη συχνά γκρίζα και κοινότοπη ερωτική τους πραγματικότητα. Είναι ελπιδοφόρο ότι σήμερα 21 νέοι καλλιτέχνες (12 γυναίκες και 9 άνδρες) στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης, ανεξαρτήτως των παγκοσμιοποιημένων τάσεων, ενδιαφέρονται όχι τόσο για την επιφανειακή αναπαράσταση του σεξ, όσο για τις εκφράσεις, τους μηχανισμούς και τις προεκτάσεις του. Τα 76 έργα τους που παρουσιάζονται χωρίς λογοκρισία στο RE-сulture 4 προβάλλουν και αναδεικνύουν το πλήρες φάσμα του αντικειμένου —την υποκειμενική μοναδικότητα του έρωτα, τη γοητευτική διάσταση της διαστροφής και την κριτική θέση του στην αξιολόγηση του πολιτισμού μας. Η απουσία κανόνων και ορίων στην τέχνη δίνει στους καλλιτέχνες τη δυνατότητα να επικοινωνήσουν ελεύθερα με αρετή, ειλικρίνεια και τόλμη ό,τι αδυνατούν να εξηγήσουν με λόγια ή να μοιραστούν με τις πράξεις τους. Οι απενοχοποιημένες σκέψεις τους βρίσκουν εύγλωττη έκφραση στις εικαστικές τέχνες.
Ενότητα: Τέχνη και εξουσία
1.Προπαγανδιστικές αφίσες από τη Βόρεια Κορέα
Eπιμέλεια έκθεσης: Τατιάνα Δήμου & Μαρία Νικολακάκη
Για τους κατοίκους των Δυτικών χωρών η αναφορά και μόνο στο όνομα της Βόρειας Κορέας σχετίζεται με τη συμμετοχή της στον κατά George W. Bush «άξονα του Κακού» και τις πυρηνικές δοκιμές που εκτελεί συχνά. Αξίζει παρ’ όλ’ αυτά να μελετήσει κανείς τις πολυάριθμες ιδιαιτερότητες αυτής της χώρας, ιδιαίτερα σήμερα μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Η Βόρεια Κορέα ή Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας αποτελεί πλέον όχι μόνον ιδιαιτερότητα αλλά μοναδικότητα, όπου οι αρχές του μαρξισμού εφαρμόζονται με μία πίστη στη λατρεία της προσωπικότητας (personality cult) του Ηγέτη της χωρίς προηγούμενο στον κομμουνιστικό κόσμο. Κυρίαρχα καλλιτεχνικά είδη είναι o κινηματογράφος (η πληθώρα των ταινιών που γυρίζονται κάθε χρόνο είναι έκπληξη για τον αμύητο), η «επαναστατική όπερα» (υπάρχουν πέντε όπερες-πρότυπα οι οποίες παίζονται συνέχεια) και η ζωγραφική σε γιγαντοαφίσες. Σκοπός όλων των μορφών τέχνης είναι να προωθήσουν το επαναστατικό πνεύμα, τις αρχές του «Τσούτσε», την κατευθηντήριο ιδεολογία του καθεστώτος, και τη λατρεία του «Μεγάλου» και του «Αγαπημένου Ηγέτη». Ελλείψει (καταναλωτικών) διαφημίσεων η πρωτεύουσα καλύπτεται από τεράστιες γιγαντοαφίσες οι οποίες είτε εξαίρουν την αγάπη για τον «Μεγάλου Ηγέτη» και το σύνολο του έθνους εν γένει, είτε προτρέπουν τον λαό να συντρίψει τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές.
New Media Art
Who takes Command?
Επιμέλεια: Αμαλία Φωκά
Parag K. Mita & Evan Boehm, Untitled No.1, 2014
Pascal Dombis, Irrational Geometrics, 2005-2016
Ο τίτλος της επιμέλειας «Who takes command?» προέρχεται από το βιβλίο του Lev Manovich Software Takes Command (2013). Ο Manovich υποστηρίζει ότι έχει ενδιαφέρον να μελετήσουμε το λογισμικό επειδή σήμερα αποτελεί τη διεπαφή μας με τον κόσμο, τους άλλους, τη μνήμη και τη φαντασία μας —μια καθολική γλώσσα μέσω της οποίας ο κόσμος μιλάει. Καθημερινά γράφουμε κείμενα στο word, κάνουμε αναρτήσεις στο facebook και το twitter, παρακολουθούμε βίντεο στο youtube, παίζουμε βιντεοπαιχνίδια. Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των δραστηριοτήτων είναι ότι πραγματοποιούνται με τη χρήση λογισμικού. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο Manovich διαπιστώνει: ό,τι ήταν ο ηλεκτρισμός και η μηχανή εσωτερικής καύσης στις αρχές του 20ού αιώνα είναι το λογισμικό στις αρχές του 21ου. Η παρούσα επιμέλεια παρουσιάζει έργα τα οποία είναι παράγωγα λογισμικού αλλά δεν προήλθαν από τη χρήση εφαρμογών λογισμικού, όπως αυτών που αναφέρθηκαν παραπάνω. Σ’ αυτήν την περίπτωση το λογισμικό, ο κώδικας σε μια γλώσσα προγραμματισμού, είναι και αυτό ένα πρωτότυπο και μοναδικό έργο, όπως και το οπτικό αποτέλεσμα αυτού. Τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των ανθρώπων που γράφει κώδικα έχει αυξηθεί σημαντικά. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τους εικαστικούς. Αυτό οφείλεται αρχικά στη δημιουργία νέων γλωσσών προγραμματισμού, οι οποίες είναι πιο εύκολες στην εκμάθηση και χρήση, ενώ πολλές φορές σχεδιάστηκαν εξ αρχής με τελικούς χρήστες τους εικαστικούς.
Καλλιτεχνικά Αφιερώματα
Το RΕ-culture 4 παρουσιάζει μια σειρά από αφιερώματα σε καλλιτεχνικές περσόνες που συχνά κινήθηκαν πέραν των ορίων της αποδεκτής καλλιτεχνικής πρακτικής και σε πειραματικούς-εικαστικούς σκηνοθέτες.
Ενότητα: Τέχνη και ψυχεδέλεια
Ένας εκπρόσωπος του ελληνικού underground: Λεωνίδας Χρηστάκης
Επιμέλεια έκθεσης: Νεκτάριος Παπαδημητρίου
Η διαμόρφωση του φαινομένου του underground στην Ελλάδα πέρασε από πολλά στάδια στην πορεία της διάρκειάς του, από την προγονική του φάση έως το τέλος του. Σ’ αυτήν τη διαμόρφωση, άλλοτε εμφάνιζε ευθείες αναλογίες με το αρχετυπικό underground των ΗΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης και άλλοτε εμφανίζει ελλαδικές ιδιαιτερότητες και πρωτοτυπίες. Για παράδειγμα, η προδρομική του φάση με άξονα την beat λογοτεχνία, όπως εμφανίζεται στις σελίδες του περιοδικού Πάλι, κυρίως, μπολιάζεται με έντονα στοιχεία σουρεαλισμού και εν μέρει της εγχώριας παράδοσης. Το underground ιστορικά ορίζεται σε μια δεδομένη χρονική περίοδο, συνήθως τα 60s και 70s. Στην Ελλάδα έχει σε μελέτες τοποθετηθεί στην περίοδο 1964-1983 όμως όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι καλλιτεχνικές και κοινωνικές περιπτώσεις με συγγενή χαρακτηριστικά προφανώς προϋπήρξαν εκείνου του ιστορικού πλαισίου ενώ, πιθανόν, και σήμερα μπορεί να εμφανίζονται παρόμοιες πρακτικές. Mία από τις πιο πειστικές περιπτώσεις προδρομικών περιπτώσεων σε ένα ελλαδικό underground είναι ο Λεωνίδας Χρηστάκης. Ο Τέος Ρόμβος, στον πρόλογό του σε ένα από τα τελευταία βιβλία του Χρηστάκη ανακεφαλαιώνει τα πλέον χαρακτηριστικά της αταξινόμητης δράσης του: ήδη από το 1951 ο Χρηστάκης ήταν ο πρώτος που κυκλοφορεί με μούσι, πολύ πριν από τον Σίμο τον Υπαρξιστή. Αν και είχε εκτεταμένη καριέρα ως ζωγράφος, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 την εγκαταλείπει σταδιακά για να αφιερωθεί με τις εκδόσεις, με τις οποίες ασχολείται ήδη πάνω από μια δεκαετία. Στα έντυπά του ο Χρηστάκης, γράφει ο Ρόμβος, διατηρώντας την ακεραιότητά του μεταβάλλεται σε ανελέητο σχολιαστή και χλευαστή της εξουσίας.
Ενότητα: Τέχνη και ψυχεδέλεια
Ένας εκπρόσωπος του ελληνικού underground: Παντελής Παντελόπουλος
Επιμέλεια έκθεσης: Νεκτάριος Παπαδημητρίου
Η διαμόρφωση του φαινομένου του underground στην Ελλάδα πέρασε από πολλά στάδια στην πορεία της διάρκειάς του, από την προγονική του φάση έως το τέλος του. Σ’ αυτήν τη διαμόρφωση, άλλοτε εμφάνιζε ευθείες αναλογίες με το αρχετυπικό underground των ΗΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης και άλλοτε εμφανίζει ελλαδικές ιδιαιτερότητες και πρωτοτυπίες. Για παράδειγμα, η προδρομική του φάση με άξονα την beat λογοτεχνία, όπως εμφανίζεται στις σελίδες του περιοδικού Πάλι, κυρίως, μπολιάζεται με έντονα στοιχεία σουρρεαλισμού και εν μέρει της εγχώριας παράδοσης. Το underground ιστορικά ορίζεται σε μια δεδομένη χρονική περίοδο, συνήθως τα 60s και 70s. Στην Ελλάδα έχει σε μελέτες τοποθετηθεί στην περίοδο 1964-1983 όμως όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι καλλιτεχνικές και κοινωνικές περιπτώσεις με συγγενή χαρακτηριστικά προφανώς προϋπήρξαν εκείνου του ιστορικού πλαισίου ενώ, πιθανόν, και σήμερα μπορεί να εμφανίζονται παρόμοιες πρακτικές. Μετά το 1980 μια από τις πιο αυθεντικές φωνές ενός καινούργιου underground, αν ο όρος έχει πια κανένα νόημα ή καταλληλότητα, θα είναι ο εικονογράφος, animator και εικαστικός, Παντελής Παντελόπουλος. Τα έργα του θα συνενώσουν μνήμες από την ψυχεδελική αισθητική του παρελθόντος, το punk και τους κοινωνικούς αγώνες στα Εξάρχεια, μαζί με μια παράδοξη εμπλοκή με την επιστημονική φαντασία. Θα είναι μια περίπτωση σχεδόν μοναδική για την εποχή του.
Αφιέρωμα: Αντώνης Βάθης
Επιμέλεια έκθεσης: Νίκη Παπασπύρου
Ο Αντώνης Βάθης είναι γλύπτης, ζωγράφος, μοντέλο, ποιητής, ηθοποιός, ερευνητής, εκδότης, συλλέκτης βιβλίων και γκαλερίστας. Η ιδιόμορφη καλλιτεχνική του παραγωγή αξιοποιεί την παντοδυναμία των συστημάτων της μαζικής επικοινωνίας και των πρακτικών της εκβιομηχανισμένης κουλτούρας. Η εικαστική του γλώσσα, με αναφορές άλλοτε φανερές και άλλοτε κεκαλυμμένες με ιδέες και μορφές που καθόρισαν την τέχνη μετά το 1945, είναι μια εφήμερη «γλώσσα». Ο Βάθης σχολιάζει με το εικαστικό του «παιχνίδι» την ρήση του Robert Rauschenberg «…όλος ο κόσμος μπορεί να θεωρηθεί ένας γιγάντιος πίνακας». Το έργο του είναι μια εικαστική έκσταση της επικοινωνίας. Οι εφημερίδες του έχουν κυρίαρχο χαρακτήρα στην καλλιτεχνική του παραγωγή. Η εκτύπωσή τους σε διαφορετικών χρωμάτων χαρτιά ανέδειξε την ταυτότητά τους ως πολλαπλά έργα τέχνης. Το αποκορύφωμα της εκδοτικής του παραγωγής και της προσπάθειάς του να ενώσει την ζωή με τη τέχνη είναι η καθημερινή Daily Vathis. Η ιδέα για την έκδοση της Daily Vathis, ήταν το κείμενο του βραζιλιάνου σκηνοθέτη Glauber Rocha «Η αισθητική της πείνας» και το απόφθεγμα του πάμπλουτου χαρακτήρα της Ντίσνεϊ του Θείου Σκρουτζ «μια δεκάρα είναι μια δεκάρα, αλλά πολλές δεκάρες μαζί είναι ένα εκατομμύριο». Ο Βάθης επισημαίνει, παραλλάσσοντας λίγο, τις λέξεις του Rocha για τη δημιουργία της εφημερίδας του: «Η πρωτοτυπία μου είναι η πείνα μας και η μεγαλύτερη δυστυχία μας είναι ότι αν και οι άλλοι την νιώθουν αυτήν την πείνα, δεν την κατανοούν».
Αφιέρωμα: Τάκης Γερμενής
Επιμέλεια: Μαρία Νικολακάκη
Αφιέρωμα: Τζούλιο Καΐμη
Επιμέλεια: Κλεοπάτρα Τσίρλη
Τα έργα και οι ημέρες του Τζούλιο Καΐμη (1897-1982) είναι γενικώς άγνωστα. Όχι μόνο στον απλό αναγνώστη ή στον καλλιεργημένο φιλότεχνο. Πόσοι, επί παραδείγματι, γνωρίζουν ότι υπήρξε ο πρώτος συστηματικός μελετητής του Θεάτρου Σκιών; Επίμονος μελετητής της Βίβλου και της ελληνικής μυθολογίας; Συγγραφέας βιβλίων που διανοίγονται σ’ ένα ευρύ γνωστικό πεδίο της ιστορίας της τέχνης; Ευαίσθητος μεταφραστής ανατολικών ή μεσαιωνικών κειμένων; Αξιόλογος ζωγράφος; Συνομιλητής μυθικών ονομάτων του Μεσοπολέμου (Χαλεπάς, Πικιώνης, Κόντογλου, Στέρης, Τσαρούχης); Mε δυο λόγια: έχουμε έναν ολοσχερή και, δεν θα δίσταζα να πω, τραχύ αποκλεισμό. Kι όμως, αυτός ο «υπεράνω του ψόγου και του επαίνου» (σύμφωνα με την ευθύβολη διατύπωση του Tσαρούχη) απευθυνόταν εξακολουθητικά σ’ έναν άνθρωπο με ανοιχτή καρδιά. Eπειδή ο Kαΐμη, πάνω απ’ όλα, υπήρξε ένας προσηνής αφηγητής· ένας παραμυθάς, ο οποίος το μόνο που προσδοκούσε ήταν να γεμίσει τον χώρο μιας συνάθροισης με την ανταλλαγή μιας κοινής εμπειρίας (αλήθεια, αυτό τον τύπο αφηγητή δεν μας υποδεικνύει ο Walter Benjamin όταν αναφέρεται στις χασιδικές κοινότητες;). Aυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, με το διδακτικό χιούμορ, που αγαπούσε τους ατέλειωτους περιπάτους και τις δαιδαλώδεις συζητήσεις περί τέχνης, στον απορφανισμό του σύγχρονου ανθρώπου από τα μεγάλα ερείσματα της ζωής προτείνει, δίκην παραμυθίας, την οικουμενική δύναμη της λαϊκής τέχνης και την ηθική δομή του ωραίου. (Από το κείμενο του Μισέλ Φάις στον κατάλογο του RE-culture 4).
Open Call
Everyone Will Be Famous for 15 Minutes
Επιμέλεια έκθεσης: Χαρά Παπαδιαμαντοπούλου & Κάλλυ Σπηλιοπούλου
Η ρήση του Andy Warhol, που αποτελεί το όνομα αυτής της έκθεσης, είναι πλέον κοινότοπη. Ίσως όμως είναι κοινότοπη επειδή έχει πλέον επαληθευθεί σε κάθε τομέα της πολιτιστικής ζωής: στα μίντια, στον κινηματογράφο και πλέον και στα εικαστικά. Σκοπός του RE-culture 4 δεν είναι φυσικά να κάνει κάποιον διάσημο. Είναι να συγκεντρώσει ένα πανόραμα της εκκολαπτόμενης καλλιτεχνικής δημιουργίας το οποίο δεν έχει περάσει από το φίλτρο ενός επιμελητή ή μιας επιτροπής, αλλά προσφέρεται ως ένα γενικό και ετερογενές σύνολο στους θεατές. Η διασημότητα μοιραία θα είναι αντιστρόφως ανάλογη του εκδημοκρατισμού της τέχνης και της συμμετοχής όλων και περισσότερων ανθρώπων. Ίσως η ακριβέστερη διατύπωση της ρήσης του Warhol είναι σήμερα πως κανένας δεν θα είναι διάσημος για δεκαπέντε χρόνια.
Θα διοργανωθούν ακόμη διαλέξεις, ημερίδες και εκπαιδευτικά προγράμματα για όλες τις θεματικές και τα αφιερώματα.
Σας ενημερώνουμε επίσης πως και το RE-culture 4 δεν θα έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα και βασίζεται στην εθελοντική προσπάθεια ενεργών πολιτών από ολόκληρη την χώρα.
Συνδιοργάνωση:
Με την υποστήριξη:
Μεγάλοι χορηγοί:
Χορηγοί επικοινωνίας:
Χορηγοί:
